رئیس علی دلواری

زندگی نامه و مبارزات شهید رئیسعلی دلواری

مردم مبارز بوشهر دشتی دشتستان و تنگستان از دیر باز در راستای پاسداری از مرزهای میهن اسلامی در برابر هر گونه تجاوز و اشغال بیگانگان از خود مقاومت و ایستادکی نشان داده وهمواره کوشیده اند تا با جانبازی و فداکاری کیان ایران اسلامی را حفظ کنند. دولت بریتانیا از دهها سال پیش در بوشهر حضور استعماری داشته و دستکم از زمان کریم خان زند رسما" در این شهر دفتر نمایندگی وبعدها قنسولگری دایر کرده است. در چند سده اخیر مردم این خطه چندین بار به مصاف متجاوزان انگلیسی رفته و هر بار حماسه آفریده اند در سال 1254 ه.ق. / 1838 م ، 500 نفر از نیروهای ارتش بریتانبا با چندین فروند کشتی به خارگ و بوشهر یورش بردند که با مقاومت مردم بوشهر و تنگستان مجبور به عقب نشینی شدند. رهبر مذهبی این قیام و مقاومت مردمی مرحوم شیخ حسن آل عصفور بود در سال 1273 ه.ق/ 1856 نیز انگلیسی های متجاوز بار دیگر با ده ها فروند قایق و کشتی جنگی و هزاران نفر سرباز مسلح به خارگ و بوشهر حمله ور شدند این باز نیز با سد استوار ایستادگی مردم مراجه گشتند. در نبردی که در قلعه تهمنی اتفاق افتاد صدها نفر مزدور هندی و انگلیسی و چندین آدمیرال وافسر بلند پایه نیروی دریایی هند و انگلیسی به هلاکت رسیدند در این نبرد نا برابر امام قهرمانه ساحمد خان فرزند رسید باقرخان تنگستانی فرمانده سپاه کوچک مقاومت ایرانیان نیز پس از ساعت ها نبرد دلیرانه به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

رئیسعلی دلواری در سال 1299 ه.ق. / 1881 م در روستای دلوار از توابع تنگستان متولد شد. پدرش زائیر محمد نام داشت که سمت کد خدایی دلوار را عهده دار بود و بعدها به معین الاسلام ملقب گردید. مادر رئیسعلی شهین نامیده می شد. در سال 1324 ه.ق. / 1906 نسیم مشروطیت بر ایران وزیدن گرفت و ایران از خواب چند هزار ساله بیدار شد با شروع مشروطیت رئیسعلی در حالی که بیش از 25 سال نداشت از جمله پیشگامان مشروطه خواه در جنوب ایران بود و همکاری نزدیکی با محافل انقلابی و عناصر مشروطه طلب در بوشهر تنگستان و دشتی آغاز کرد. وی از جمله محدود رهبران تنگستانی بود که صادقانه به مشروطیت ایمان داشت و در دفاع از اصول آن حاضر به هر گونه فداکاری بود. با کودتای ضد انقلابی لیاخوف روسی علیه مشروطه خواهان در 1326 ه.ق. / 1908 و بمباران مجلس شورای ملی و استقرار دیکتاتوری محمد علی شاه در بوشهر کانون مقاومت علیه استبداد صغیر به وجود آمد مرکز این کانون روحانی برجسته ای چون آیت الله سید مرتضی علم الهدی اهرمی قرار داشت .

سید مرتضی با همکاری رئیسعلی دلواری، خالوحسین برخونی و تفنگچی های تنگستانیو دشتی طی یک هجوم ناگهانی دراوایل سال 1327 ه.ق. / 1909 م بوشهر را از لوث وجود عناصر مستبد و وابسته به دربار محمد علش شاه پاکسازی کرد و اداره امور گمرک و انتظامات شهر و ادارات دولتی را عهد دار شد. تصرف گمرک بوشهر که در گرو وام انگلیسی ها بود بر دولت بریتانیا گران آمد از این رو آنان برای تضعیف مشروطه خواهان و استمرار سلطه بر حیات اقتصادی و سیاسی جنوب ایران شروع به سرکوب عناصر انقلابی و مشروطه خواه کردند و در همین راستا ی فروند ناو جنگی به سواحل بوشهر اعزام کردند انگلیسی ها از این فرصت شود جسته رسما" با ده ها نفر تفنگدار دریایی بوشهر را به اشغال در آودره ضمن بیرن راندن تفنگچی های تنگستانی و دشتی سید مرتضی علم الهدی را نیز به طور موهن و زشتی بازداشت و به بندر بصره تبعید کردند. اما رئیسعلی دلواری مردی نبودکه از عقاید خود دست بردارد به همیندلیل نیز فعالیت های گسترده ای علیه منافع انگلیسیها آغاز کرد در همین راستا گمرک دلوار راتصرف و از قید سلطه انگلیسی ها آزاد نمود.

انگلیسیها برای سرکوب رئیسعلی احمد خان دریا بیگی حاکم دست نشانده و خائن بوشهر را تحریک کردند که به دلوار حمله کند. احمد خان با پشتگرمی و حمایت مالی و تدارکاتی استعمارگران جند بار به تنگستان لشکر کشید و با دهها سرباز و چندین قبضه توپ صحرایی به دلوار یورش برد این حملات بامقاومت سرسختانه رئیسعلی و یارانش سرانجام دفع شد و حاکم مزدور بوشهر در نیل به اهداف شرم خود ناکام ماند. نظام السلطنه مافی نیر با هزاران سرباز پیاده و سواره به اهرم و دلوار لشکر کشید که با مقاومت قهرمانانه رئیسعلی و زائر مخفرخان اهری روبرو شد و ناچار به عقب نشینی گشت.

احمد خان دریا بیگی که خود نتوانسته بود ضربه موثری به رئیسعلی وارد کند برخی از خوانین با نفوذ تنگستان را تشویق کرد تا به دلوار حمله برند این جنگ و گریز تا آستانه جنگ جهانی نحست ادامه داشت حملات فوق نه تنها خللی در اراده رئیسعلی وارد نکرد بلکه اراده او را در دفاع از ارزشهای اسلامی و حراست از مرزهای میهن را سختر نمود. در آستانه جنگ جهانی لول ، نیروهای انگلیسی که از قدرت یافتن قوای روس در شمال وبرخی اتفاقات در جنوب ایران نگران شده بودند به بهانه حفظ نظم و امنیت راههای جنوب با اعلام یک ضرب الاجل به دولت وثوق الدوله شروع به اشغال تدریجی جنوب ایران نمودند. این حرکات برای رئیسعلی قابل تحمل نبود و آن را نقض آشکار حاکمیت ملی و استقلال ایران می دانست . از این روی در نامه هائی به مجلس شورای ملی و علمای نجف اشرف ،خواستار برخورد دولت ایران و رهبران مذهبان مقیم عتبات مقدسه شد .

در این میان علمای نجف با ارسال پیامهایی بخ خوانین جنوب ایران از آنان خواستند تا با ایجاد اتحاد ضد انگلیسی مبادرت نمایند . رئیسعلی که همراه خود را مطیع علمای دین می دانست بلافاصله دست به کار شد . علیرغم کدورت های قبلی با سفر به مناطق مختلف تنگستان و دشتی کوشید تا به اختلافات موجود میان خوانین و کدخدایان منطقه پایان دهد و آنان را علیه بریتانیا گردهم آورد . خود نیز اختلاف و درگیری با برخی از خوانین تنگستان را کنار گذاشت و اتحادی ضد انگلیسی بخ وجود آمد . دیری نپائید که آتش جنگ جهانی اول در اروپا شعله ور شد . در یک طرف آلمان اطریش و دولت سلمان عثمانی قرار داشت و در طرف دیگر انگلیس ، روسیه ، فرانسه .

هنوز چند ماهی از آغاز جنگ در اروپا سپری نشده بود که شراره های آن دامن ایران را نیز گرفت و با وجودی که ان کشور رسمأ اعلام بی طرفی کرده بود از شمال , غرب و جنوب مورد یورش و تهاجم قرار گرفت و رسمأخاکش به اشغال درآمد . با وقوع جنگ و کشیده شدن پای یک دولت سلمان به آن , علمای نجف بلافاصله علیه روس و انگلیس اعلام جهاد کردند . به دنبال فتوای علمای نجف , علمای جنوب ایران از جمله آیت الله سید عبدالحسین لاری , آیت الله سید عبدالله مجتهد بلادی بوشهری و شیخ محمد حسین برازجانی نیز علیه قوای انگلیس و آتش مشابه نشان داده وکلیه مسلمانان را به نبرد با تجاوزگران فرا خواندند و رسمأ از دولت عثمانی جانبداری نمودند . به دنبال اعلان جهاد از طرف علما و مجتهدین , رئیسعلی و دیگر مبارزان تنگستانی و دشتی شروع به حمله به قوای انگلیسی مستقر در بوشهر کردند .

نیروهای انگلیسی برای سرکوب عناصر مخالف از هیچ تلاشی دریغ نورزیدند . در این راستا موقر الدوله به همکاری گارد حفاظت قنسولاگری بریتانیا در بوشهر , به روستای ریشهر حمله کرد و با زائر علی تنگکی کدخدای ریشهر مشغول نبرد شد . زائر علی در یک نبرد کاملأ نا برابر چندین نفر از سربازان انگلیسی را به هلاکت رساند و خود با وجود آنکه زخمی شده بود موفق به فرار و تحصن در امامزاده عبدالمهیمن گشت . اما انگلیسی ها از او دست بر نداشتند و ضمن محاصره سه روز امام زاده و جلوگیری از ورود آب و غذا به این روستا , موفق به دستگیری او شدند . جرم اصلی زائر علی ارتباط با رئیسعلی بود .

نیروهای اطلاعاتی بریتانا در یک اقدام به سابقه و غیر قانونی , قنسول آلمان در بوشهر را به همراه دو تن از مأموران یک شرکت تجاری آلمان به اتمام جاسوسی علیه انگلیسی بازداشت و به هندوستان تبعید کردند . این عمل نقض آشکار به طرفی و حتی استقلال ایران بود و به همین دلیل نیز خشم علماء مردم , خوانین و در رأس همه رئیسعلی را برانگیخت و او را وا داشت تا بر شدت مبارزه علیه انگلستان بیفزاید . رئیسعلی در یورش های شبانه ضربات و تلفات موثری بر انگلیسیها وارد آورد . در یکی از این شبیخونها , که در دوم رمضان 1333 ه ق / 12 ژوئیه 1915 م رخ داد , رئیسعلی دو تن از افسران بلند پایه انگلیسی را به همراه چند نفر سرباز مزدور هندی به هلاکت رساند . این اقدام رئیسعلی برای دولت بریتانیا غیر قابل تحمل بود . از این رو کشده شدن آن دو افسر را بمانه قرارداد و در 26 رمضان , 8 اوت شبانه بوشهر را به چهار ناو جنگی و صدها نفر سرباز به اشغال خود درآورد . چند روز پس از اشغال بوشهر نیروی دریائی بریتانیا برای نابود کردن رئیسعلی و یارانش در سوم شوال 1333 / 13 اوت 1915 با چندین فروند ناو جنگی و صدها سرباز هندی و انگلیسی دلوار یورش برد . رئیسعلی که پیشاپیش از حمله به دلوار پاگاهی داشت بلافاصله اقدام به تخلیه دلوار و عقب نشینی تا کتیکی به کوههای اطراف , منطقه ای معروف به کلات بوجیر کرد .

سربازان متجاوز انگلیسی و هندی هنگامی وارد دلوار شدند که تقریبا" این روستا خالی از سکنه بود آنان خشمگینانه شروع به گلوله باران منازل مسکونی و قطع نخل های دلوار کردند. پس از جنگ دلوار رئیسعلی به حملات شبانه خود به بوشهر و پادگان انگلیسیها افزود و با همفکری دیگر خوانین منطقه طرح حمله سراسری به بوشهر و آزاد سازی آن را پی ریخت. در گیرو دار تدارک این حمله بود که در شب 23 شوال 1333/ سوم سپتامبر 1915 م هنگامیکه او قصد شبیخون به عمارت سفید سبزآباد را داشت ، در محلی به نام تنگک صفر از پشت مورد اصابت گلوله یکی از همراهان خائنش قرار گرفت و در دم به شهادت رسید.

وی هنگام شهادت 34 سال داشت و تنها یک کودک خردسال به نام غلامحسین از او برجای مانده بود. شهادت رئیسعلی خون دلیران تنگستانی را به جوش آورد. آنان در یک عمل انتقامی چند روز پس از مرگ نا به هنگام رئیسعلی حمله سنگین و سراسری خود را به قوای اشغالگر بریتانیا در بوشهر آغاز نمود. در آغاز پیروزی با مجاهدین بود اما تمام شدن فشنگ کمبود آب آشامیدنی و از همه مهمتر رسیدن قوای کمکی برای دشمن این حمله را به فاجعه ای مبدل کرد. در این نبرد خالو حسین برد خونی خان بردخون به اسارت نیروهای دشمن در آمد. دشمن خالو را در عمارت ملک به محاکمه کشیدو سپس او را به بصره تبعید کرد. خالو حدود یک سال در اسارت به سر برد. چندی پس از این وقایع در اوایل محرم 1334 / نوامبر 1915 م نیروهای غیور ژاندارمری در شیراز طی یک قیام مسلحانه قنسول انگلیس در فارس و تنی چند از مقامات انگلیسی را باز داشت و از طریق برازجان به اهرم اعزام کردند امرای انگلیسی حدود نه ماه در قلعه اهرم در اسارت به سر می بردند تا سرانجام با خالو حسین و جمعی دیگر از اسرای ایرانی تبعید شده به هندوستان مبادله شدند.

نبرد بین دلیران دشتی دشتستان و تنگستانی تا پایان جنگ جهانی اول کم و بیش ادامه یافت و در این راستا زائر خضر خان، شیخ حسین خان چاهکوتایی و غضنفر السلطنه برازجانی بارشادت و فداکاری بسیاری جلو حرکت قوای انگلستان از بوشهر به شیراز را سد کردند و مزاحمت های بسیاری برای دشمن فراهم آوردند.
نیروی دشمن چندین بار به مصادف دلیران رفت و هر بار با تحمل ضربات مهلکی مجبور به عقب نشینی شد.
در بیرون از بوشهر و دشتستان نیز دلیر مردانی چون ناصر ویران کازرونی وصولت الدوله قشقایی به نبرد با سربازان انگلیسی پداختند و با خون و باروت به اشغالگران فهماندند که ایرانی تسلیم ناپذیر است و هر گاه دین و میهنش را در خطر بیند مرگ را با آغوش باز پذیرا می شود.

سردار شهید مجید بشکوه

سردار شهید مجید بشکوه از سرداران شهید استان بوشهر

فرمانده گردان کمیل ناوتیپ13 امیرالمومنین(ع)سپاه پاسداران انقلاب اسلامی

زندگینامه

«مجید بشکوه» در سا ل 1335 ،در بوشهر در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد. دوران تحصیلاتش را در بوشهر گذراند و دیپلمش را گرفت.
او از اوایل انقلاب که جنبش و حرکت انقلاب اسلامی به رهبری امام عزیز ،عرصه ی حیات فرعونیان زمان را تنگ کرده بود ،مبارزات خود را شروع کرد و در راهپیمایی علیه جنایتکاران شرکت فعال داشت .اوعاشقانه به نماز و دعا می پرداخت و جوانمردی شجاع بود .در برابر وابستگان رژیم طاغوت مبارزه می کرد .مجید عاشق امام خمینی (ره) بود . اجرای فرمان امام خمینی (ره) را همچون دستورات حضرت رسول (ص) و امامان (ع)وا جب می دانست .با پیروزی انقلاب ، او به همراه تعدادی از برادران انقلابی ،جمعیت فداییان اسلام را تشکیل دادند و شبانه روز از دستاوردهای انقلاب اسلامی محافظت می کردند .
با شروع جنگ تحمیلی ،وی به ندای «هل من ناصر ینصرونی »امام خمینی(ره) لبیک گفت و با جمعی از یاران فداکار انقلاب اسلامی از جمله ماهینی به گروه جنگ های نامنظم ،به فرماندهی دکتر چمران ،ملحق شد و تا زمان شهادت دکتر در کنار این شهید بزرگوار با شیطان بزرگ و نوکرش ،صدام جنگید و حتی برای لحظه ای دست از مبارزه با آنان بر نداشت .او خود را مدیون امام ،مردم و انقلاب می دانست و همیشه از خدا می خواست که بتواند روزی ،دین خود را به امت حزب الله ادا نماید . او زندگی در سنگر های جبهه را بر ماندن در خانه و داشتن آسایش ظاهری ،ترجیح می داد و حیات دنیوی را یک زندگی موقت و وسیله ای بی ارزش جهت پرواز به سوی یک آرامش ابدی می دانست .
مجید در اکثر عملیات از جمله فتح المبین ،شوش ،بدر و رمضان به عنوان فرمانده ی گردان شرکت داشت و با لاخره پس از هفت سال حضور مداوم و بی وقفه در جبهه ها و شرکت در تمام عملیاتی که توسط رزمندگان اسلام انجام می شد ،در تاریخ 4/ 10/1365 در عملیات کربلای 4 به فیض عظیم شهادت نایل آمد و به آرزویش رسید .

وصیت نامه

                            بسم الله الرحمن الرحیم
....و پیکار کنید در راه خدا ،با آنان که با شما پیکار می کنند و تجاوز نکنید . خدا دوست ندارد تجاوزگران را و بکشیدشان هر جا که آنها را می یابید و آنها را بیرون کنید ،بدان سان که بیرون کردند و همانا فتنه سخت تر از کشتن است .
خدایا خودت از حال بدم آگاهی و خودت می دانی که وجودم پر از گناه است و غرق در گناه هستم ؛پس خودت رحم کن و مرا از گرداب گناه و و معصیتی که با دستهای گنهکارم برای خود درست کرده ام ،نجات بده .خالقا !اگر فردای قیامت به نا گاه اعمال این بنده حقیرت را به دست چپش بدهی و او را روانه جهنم کنی ،این بنده گنهکار تو چه کند ؟معبودا !اگر فردای قیامت این بنده ضعیف و ذلیل خود را بر روی آتش قرار دهی ،این بنده حقیر به غیر از تو ،به چه کسی می تواند پناه ببرد ؟
خدایا !می دانم که در طول زندگی ام از دستوراتت سر پیچی کرده ام ،به دستورات کتاب مقدست عمل نکرده ام و به گفته انبیاء و ائمه اطهار ،آن طور که باید و شاید گوش نداده ام و تابع هوا و هوس بودم .در این لحظات حساس زندگی ام رو به سوی تو می آورم .غفورا !مرا از در گاهت مایوس نگردان .من امروز به خاطر تمام گناهانم از تو طلب عفو می کنم .عظیما !من از لحاظ معنوی و تقوا فقیر و مستضعفم و یارای سخن گفتن ندارم ،اما خودت که از باطن من خبر داری و همه چیز را می دانی ؛پس از تو می خواهم که مرا در یابی .امروز افسوس می خورم که چرا عمر خود را به عبادت و فرمانبرداری از تو سپری نکردم .در آخر از تو می خواهم که پدر و مادرم را ببخشی و آنان را از من راضی گردانی .یا الرحم الراحمین .
ای دوستان و ای جوانان هموطنم !از شما می خواهم که از یاد خدا غافل نباشید و نگذارید ابر قدرتها و دشمنان دین ،به وسیله غرور جوانیتان !شما را به فحشا بکشند . خواهشی که از شما برادران دارم این است که وقت خود را بیهوده تلف نکنید و با مطالعه کتب فقه اسلامی خود را بسازید و نایب امام زمان و سید مستضعفان جهان را هیچ وقت تنها نگذارید ؛که اگر او را تنها بگذارید ،مثل این است که اسلام را تنها گذاشته اید و خون تمام شهدا را پایمال نموده اید .
در پایان ،شما را به خداوند متعال می سپارم و از شما می خواهم که از یاران واقعی امام باشید و هیچ وقت او را تنها نگذارید ،زیرا که رمز کلید دروازه ی بهشت رستگاریست .الهی !تو خود شاهدی که من چیز با ارزشی ندارم و تنها دارای ام این بدن خاکی است که می دانم لایق تو نیست ،ولی از تو ای بزرگوار ،تقا ضا دارم که این هدیه ناقابل را از من بپذیری و مرا با اولیاء خودت محشور کنی و امام زمان(عج) را از من راضی و خشنود کنی .
با ر الها به تو پناه می آورم و از تو طلب عفو دارم .ای پناه بی پناهان ،مستضعفان را فراموش نکن و یاور آنان باش .
یا ستار العیوب ارحم عبدک الذلیل الضعیف
و السلام علینا و علی عباد الله الصالحین

خاطرات

محمود بشکوه ،برادر شهید:
مجید در مرداد ماه سال 1335 ،زمانی که من سه ساله بودم ،در بوشهر به دنیا آمد .ما چند تا خواهر و برادریم که برادر بزرگم مختار نام دارد و مجید فرزند سوم خانواده است .مجید ، در کودکی دچار بیماری سختی شد ،به طوری که تقریبا همه دکتر ها از درمان وی نا امید شده بودند و پدر و مادرم هر کاری برای درمان او انجام می دادند ،موثر واقع نمی شد .تا اینکه دکتر عادلی را ،که در آن زمان تازه به بوشهر آمده بود ،به ما معرفی کردند و ما مجید را پیش او بردیم .وی پس از معاینه های به ما گفت که شما باید چند روزی چند نوبت به فرزندتان چای کم رنگ بدهید همه از این توصیه عجیب دکتر تعجب کرده بودند ،ولی چاره ای نبود ؛بایستی این شیوه در مانی را در پیش می گرفتیم  .جالب اینجا بود که با این کار ،مجید بعد از مدتی رو به بهبودی یافت و حالش خوب شد .گویا خواست خدا بود که حال مجید خوب شود و دکتر عادلی فقط یک وسیله بود .
مجید در دوران کودکی بسیار پر جنب و جوش بود و خیلی زود با مردم خو می گرفت .او از همان زمان نماز می خواند و به مسجد می رفت .وی زمستانها درس می خواند و تابستانها در جایی به کار مشغول می شد ،تا بتواند کمک خرجی برای خانواده اش باشد .
او بعد از گرفتن دیپلم در سا ل 1357 ،مدتی در آموزش و پرورش خدمت کرد و بعد از آن به کار دیگری مشغول شد .وی بارهایی را که توسط کشتی های محلی جا به جا می شد ،می شمرد و آنها را لیست می کرد .
من و مجید ،از همان زمان در کنار هم فعالیت سیاسی و مذهبی داشتیم .قبل از اینکه انقلاب به وقوع بپیوندد ،ما اطلاعیه ها و عکسها و پوسترها ی امام را که از تهران به بوشهر می رسید ،بین مردم پخش می کردیم و از عمال شاه ملعون هیچ باکی نداشتیم .به یاد دارم اولین تصویر امام که از تهران رسید ،توسط مجید با لای درب دبیرستان سعادت نسب شد و بچه ها تصمیم گرفتند ،به مدت 3 روز ،روزه ی سیاسی بگیرند و در حال تحسن باشند .همان شب به من اطلاع دادند که مامورین نظامی از ماجرا اطلاع پیدا کرده اند و قصد دستگیری بچه ها را دارند .خیلی سریع خبر را به بچه ها رساندم و به نزد مجید رفتم و به او هم خبر دادم ،ولی او گفت تحصن خود را به هم نمی زنیم و به بچه ها گفت که هر کس می تواند ادامه دهد با ما همراه شود .
آن شب همه بچه ها تا صبح در کنار یکدیگر ماندند و صبح در مدرسه اعلام آغاز تحصن کردند .هنوز زمان زیادی نگذشته بود ،که یک دفعه چند ماشین پر از مامور ین نظامی به سمت ما آمدند و شروع به تیر اندازی کردند .آنها در ابتدا می خواستند عکس امام را مورد هدف قرار دهند ؛ولی وقتی با خشم بچه ها روبه رو شدند ،به سوی آنها تیر اندازی کردند .آن روز گلوله های آنان به دونفر از دوستان ما اصابت کرد و زخمی شدند .سریعا آنها را به بیمارستان انتقال دادیم و بعد از انجام عمل جراحی ،آنها را با لباسهای تعویض شده از بیمارستان فراری دادیم .مامورین تا بیمارستان ما را تعقیب کردند و از آنجایی که ما نمی توانستیم تا خانه ی خودمان مجروحان را حمل کنیم ،به خانه ای پناه بردیم تا مامورین ما را گم کنند .با لا خره آن روز ما از دست آنها جان سالم به در بردیم و همه چیز به خیر و خوشی سپری شد .
این تحصن ها و تظاهرات تا مدتها ادامه داشت و مجید همیشه در تمام صحنه های مبارزه حاضر بود .او با همکاری احمد وردیانی ،شیخ محمد صداقت را به مسجد جمع می کردند ،تا شیخ محمد صداقت ،در باره ای امام سخن بگوید و مردم را به مبارزه علیه شاه دعوت کند .مسئولیت این گروه از بچه ها را که در مسجد جامع عطار فعالیت می کردند ،آیت الله حبیبی بر عهده داشت .
مجید ضمنا هنرمند هم بود .او در صحنه تئاتر با ایرج صغیری و گروهی از دوستان همکاری می کرد و چند بار به عنوان بازیگر در تئاترهای مختلف ایفای نقش کرد .حتی چند بار برای اجرای تئاتر به استان های دیگر مثل انزلی و تهران دعوت شد و با بازیگران مطرحی چون محمد علی کشاورز و جمشید مشایخی نیز ارتباطی دوستانه داشت .او معمولا برای تمرین ،مادرم را نقش مقابل خود قرار می داد و حرکات نمایشی خود را در خانه تمرین می کرد تا خود را برای اجرای آن نقش آماده کند .از آنجایی که مجید در عین متانت ،بسیار خوش طبع بود ،در حین تمرین ،با مادرم شوخی می کرد و مادرم را به اسامی افرادی که در تئاتر نقش داشتند صدا می زد و هر بار با هم می خندیدند .
مجید اهل ورزش بود و در فوتبال بسیار تبحر داشت .او حتی در یکی از تیم های شهرستان که غلام پناهنده بنیان گذار آن تیم بود ،عضویت داشت .به یاد می آورم یک بار مجید در مسابقه ای که با یکی از تیم های محلی داشتند ،به شدت مصدوم شد و او را به بیمارستان منتقل کردیم ولی خوشبختانه پس از چند روز دوباره سلامتی خود را به دست آورد و به تیم ملحق شد .مجید ،گاهی او قات با بچه های کم سن و سال نیز بازی می کرد و برای آنها مسابقاتی را ترتیب می داد و آنها را سرگرم می نمود .برای همین بود که همه بچه ها او را دوست داشتند .به یاد ندارم که گاهی عصبانی شود و یا با کسی دعوا کند .او همیشه خوش رو و خوش اخلاق بود و در همه حال صمیمیت خود را با دوستانش حفظ می کرد .
یکی از خاطراتی که در جریان انقلاب به یاد دارم «گلبدین حکمت یار » رهبر مسلمانان افغانستان و «ببرک کارمل »رئیس جمهور وقت افغانستان بود .قرار شد ما افغانی هایی را که در بوشهر هستند ،دور هم جمع کنیم و با کمک مردم ،به طرفداری از امام خمینی و بر ضد ببرک کارمل ،تظاهراتی راه بیندازیم .
حدود ساعت 7 صبح بود که حدودا 100 افغانی را جمع کردیم و از خیابان صلح آباد به طرف مسجد جامع عطار راه پیمایی کردیم .در بین راه برخی از مردم نیز به ما پیوستند و جمع کثیری شعار می دادند و در حالی که عکس امام و گلبدین را در دست داشتند ،به طرف مرکز شهر حرکت می کردند .سپس مردم به طرف استادیم ورزشی رفتند و مجید و عده ای از دوستن شروع به خواندن قطعنامه ای کردند .
بعد از این جریان من و مجید و چند تن از دوستان ،از طرف سازمان فداییان اسلام به تهران دعوت شدیم .قرار بود «کورت والدهایم » برای برسی وضعیت موجود ،به تهران سفر کند .زمانی که ما به تهران رسیدیم ،ابتدا به بهشت زهرا رفتیم .درست همان لحظه که ما وارد بهشت زهرا شدیم ،بالگردی در آنجا فرود آمد و ما بعد از چند دقیقه فهمیدیم که این بالگرد مال سازمان ملل است که برای دیدن شهدای انقلاب به بهشت زهرا آمده اند .چند خبر نگار نیز با آنان بودند که به فیلمبرداری و عکسبرداری از آرامگاه شهدا مشغول بودند .ما که تازه از ماجرا با خبر شده بودیم ،شروع به دادن شعار علیه شاه و کارتر ،رئیس جمهور وقت آمریکا کردیم .
یادم می آید همان شب تصاویر ما از تلویزیون پخش شد و ما از اینکه کار ما اینقدر مهم بوده که در خبر سراسری همان شب پخش شده ،خوشحال بودیم .فردای آن روز در جلسه ای که در سازمان فداییان اسلام بر گزار شد ،شرکت کردیم و پس از اتمام جلسات به بوشهرباز گشتیم .
در آن زمان یکی از اهالی محله ی ما فوت کرده بود و قرار بود فردای آن روز تشییع جنازه اش بر گزار شود .راسخی که از ماموران شاه بود اجازه ی تشییع جنازه را نداد ،زیرا از تجمع مردم در یک جا می ترسید .ما پس از صحبت کردن با وی قرار گذاشتیم که تشییع جنازه را در نهایت آرامش و سکوت بر گزار کنیم .او به ما گفت که به شرطی اجازه ی بر گزاری تشییع جنازه را می دهد که مجید و احمد وردیانی و چند نفر دیگر در تشییع جنازه حضور نداشته باشند . ما از روی ناچاری به آنها تعهد دادیم که نگذاریم این افراد در تشییع جنازه شرکت کنند .
خلاصه روز مراسم تشییع جنازه فرا رسید و ما در حالی که تابوت آن مرحوم را به دوش داشتیم ،به همراه مردم به بهشت صادق می رفتیم که ناگهان ماموران امنیتی را سلاح به دست مقابل خود دیدیم .از آنجایی که مجید در بین جمعیت بود ،با دیدن این صحنه شروع به شعار دادن علیه شاه ملعون کرد و بقیه نیز به او جواب می دادند .مامورین شاه هم که وضعیت را وخیم دیدند ،شروع به تیر اندازی به سوی مردم کردند و اوضاع آشفته و نا بسامان شد . در این گیر و دار ماهم تابوت را به زمین گذاشته و همین طور که شعار می دادیم ،از محل حادثه فرار کردیم .
بعد از آرام شدم اوضاع من و 2- 3 نفر از بچه ها برای برداشتن تابوت آن مرحوم ،به محل حادثه بر گشتیم و در همین حال بود که مرحوم راسخی را دیدیم که به ما نزدیک شد و گفت :خوب به قول خود وفا کردید و مرا پیش سران امنیتی سر بلند کردید ،دست تان درد نکند !آن روز ما جنازه را به طرف قبرستان بردیم و در حالی که مجید و چند تن از بچه ها به همراه عده ای از مردم هنوز مشغول شعار دادن بودند و مامورین نیز با پرتاب کردن گاز اشک آور و شلیک گلوله سعی در پراکنده کردن جمعیت داشتند .
شبی که مجسمه شاه را سر نگون کردند مجید نیز همراه آقای وردیانی و چند تن از بچه های دیگر در این عمل بزرگ نقش موثری داشت .یادم می آید مدتی بود که آماده شده بودیم ،اسم مجید و چند تن دیگر از بچه ها در لیست انقلابیون است و ساواک در به در به دنبال آنها می گردد ؛به همین دلیل ما تا مدتها مجید و آن چند نفر را از چشم مامورین دور نگه داشتیم ،تا اوضاع رو به راه شود .
مجید در محافل مذهبی نیز حضور داشت و در مسجد ها به خصوص مسجد محله بسیار فعالیت می کرد و ارادت خاصی نسبت به ائمه اهل بیت (ع) داشت .وی در مراسم عزاداری و سینه زنی حضوری چشمگیر داشت و در تدارکات امکانات این مراسم ،بسیار کوشا بود .او همیشه با تنی پاکیزه و با بویی خوش و معطر پا به مسجد می گذاشت و همیشه حرمت مسجد را نگه می داشت .به خاطر می آورم که بعد از سینه زدن در هر مسجد به خانه بر می گشت و پس از دوش گرفتن و پاکیزه کردن خود ،به مسجد بعدی می رفت و در آنجا هم سینه می زد .در آن زمان ،من و مجید به کمک چند نفر از دوستان ،حسینیه ای با نام جوانان تشکیل داده بودیم وبا کمک های مادی که مردم به ما می کردند ،آن حسینیه را رونق دادیم .
پس از پیروزی انقلاب چون اوضاع داخلی شهر در موقعیت امنیتی مناسبی قرار نداشت ،مردم به کمک بعضی از افراد با تجربه ،مخصوصا آیت الله حسینی ،سعی در بر قراری امنیت می کردند و هر کس مسئولیتی را بر عهده می گرفت .مجید در آن دوران مسئول پاسبان شب در سطح شهر بود و به کمک برخی از دوستان و افراد محله ،مانند :شهید عباس صفوی ،شهید پیمان ،شهید خسرویان و آقای وردیانی و چند نفر دیگر ،امنیت را درشهر حفظ می کردند .در ابتدا مقر اصلی در مسجد محل مان بود ،ولی پس از مدتی منزل آقای خالصی را در اختیار ما قرار داد که از آن بعنوان پایگاه مقاومت استفاده کنیم .
مجید در سازماندهی افراد ،نقش بسیار موثری داشت و با برنامه ریزی خوب خود نگهبانی را بین بچه ها به گونه ای تقسیم می کرد ،که کسی بیش از حد خسته نشود و خودش نیز هر شب پس از تقسیم افراد ،تا صبح مشغول نگهبانی بود .
او بسیار خوش اخلاق بود و به پدر ومادرم احترام فراوان می گذاشت .حتی برای یک لحظه خنده از لبانش محو نمی شد و آن قدر خوشرو بود که هیچ کس از معاشرت کردن با او ،سیر نمی شد بسیار صبور و با حوصله بود و کمتر می دیدیم که عصبانی شود وهمیشه در بدترین شرایط زندگی اش با تبسم و خنده ای که بر لب داشت ،سعی در بی اهمیت نشان دادن آن مشکل داشت .البته مجید هیچ وقت طاقت نداشت که کسی حق اورا پایمال کند و فقط را متوجه  ی اشتباهش کند .یادم می آید یک بار به همین دلیل از یکی از دبیران خود به شدت عصبانی شد و حتی قصد زدن او را داشت که با وساطت مدیر مدرسه ،ماجرا فیصله یافت .
مجید با دوستان خود ،بسیار گرم و صمیمی رفتار می کرد و همیشه دوست داشت آن ها را شاد ببیند .وی هر می دید که یکی از دوستانش دچار مشکلی شده بود ،نزد او می رفت و اگر می توانست مشکلش را حل می کرد و در غیر این صورت ،سعی می کرد با شوخی و خنده ،غم و اندوه را از یاد او ببرد و روحیه ی دوستش را عوض کرده و او را به خنده بیاندازد .مجید همیشه به دوستان خود احترام می گذاشت و در سلام کردن پیش قدم بود ؛او حتی به کسانی که از خودش کوچک تر بودند نیز سلام می کرد و با آنها مانند افراد بزرگ رفتار می کرد .
من و مجید برای یکدیگر نه تنها برادر ،بلکه مانند دو دوست بودیم و بیشتر او قات با یکدیگر درد دل می کردیم ،مشکلاتمان را به هم می گفتیم و از آرزوها و هدف هایی که در زندگی داشتیم ،با هم صحبت می کردیم .
در اوایل جنگ تحمیلی ،مجید به بسیج مرکزی رفت و در آنجا مشغول فعالیت شد .در همین زمان بود که من تصمیم به ازدواج گرفتم .شب نامزدی من و همسرم ،خاموشی کامل بود .آن شب تعدادی از بستگان و دوستان خود را ،به جشن نامزدی دعوت کرده بودیم .اواسط جشن بود که مجید به همراه یک نفر از دوستانش که بسیجی و مسلح نیز بود ،وارد مجلس شدند ؛در ابتدا مهمانان با دیدن آنها دچار وحشت شدند ،اما وقتی من ،مجید را به مهمانان معرفی کردم آرام گرفتند و جشن ادامه پیدا کرد .از آنجایی که مجید قبل از جشن ،قول پذیرایی از مردم را از من گرفته بود به همراه دوستش عباس ،از مهمانان پذیرایی کرد .آن شب ،مجید خیلی به من کمک کرد و هدیه ای زیبا و گران قیمتی هم برای همسرم خریده و مرا شرمنده ی خود کرده بود .
مجید با همکاری دوستانش ،پایگاه مقاومت امام حسن عسگری (ع) و همچنین مکانی برای شهدای گمنام در کوی شیخ سعدون تاسیس کرد .او همچنین به همراه چند نفر دیگر ،در امتداد ساحل سنگرهایی ساخته بودند که اگر دشمن خواست از راه دریا به ما حمله کند ،بتوانیم از شهرمان دفاع کنیم .
با تشکیل ستاد جنگ های نامنظم توسط شهید چمران ،با یکی دو تن از دوستانش ،از جمله شهید ماهینی به این ستاد پیوست و در کنار شهید چمران به دفاع از مرزهای ایران پرداخت .
اولین عملیاتی که مجید در کنار شهید چمران بود ،عملیات آزاد سازی کرخه نور بود که در این عملیات بچه های بوشهر نقش بسیار فعالی داشتند .با اینکه در این عملیات کرخه ی نور آزاد شد ،ولی عده ای از بچه ها از جمله مجید و شهید علیرضا ماهینی و چند نفر دیگر توسط عراقی ها محاصره شدند .
آن روز مجید قصد داشت از خاکریزی که در آن گرفتار شده بودند ،فرار کند و با شلیک شهید ماهینی به جای خود بر گردد.ا و یک جیپ فرماندهی عراقی را می بیند که در بالای خاکریز آنان ایستاده و می خواهد به طرف آنها شلیک کند . درست زمانی که شهید ماهینی به مجید می گوید که با آرپی جی به جیپ شلیک کن ،سرباز عراقی به طرف آنان شلیک می کند و گلوله ای به پهلوی مجید اصابت می کند و او به زمین می افتد ؛در حالی که آرپی جی اش آماده ی شلیک بوده و همچنین چند نارنجک هم به کمر خود بسته بود که هر لحظه احتمال انفجار آنها وجود داشت .در همین حال دوستان مجید به تصور اینکه او شهید شده ،به عقب بر می گردند .
ما از آن شب به مدت پنج شبانه روز با همه جا تماس گرفتیم تا از مجید خبری به دست آوریم .با بیمارستاها ،معراج شهدا و بنیاد شهید و ستاد جنگ های نامنظم و در هر استانی که فکر می کردیم امکان دارد به آنجا رفته باشد ،تماس گرفتیم ولی خبری از او به دست نیاوردیم .البته ماکسی را که هم اسم و هم فامیلی او بود ،در یکی از بیمارستانها پیدا کردیم ؛اما وقتی او را از نزدیک ملاقات کردیم ،دیدیم که مجید نیست .
با لاخره یک نفر به ما خبر داد که مجید را به بیمارستان طالقانی اهواز ،منتقل کرده اند ،ولی تا آنجا که ما خبر داشتیم این بیمارستان در بمباران از بین رفته بود .برای همین احتمال می دادیم که مجید در بیمارستان طالقانی تهران بستری شده باشد ؛اما پس از تحقیق ،متوجه شدیم که بیمارستان طالقانی در اهواز دوباره راه اندازی شده است و ما همان روز به آنجا رفتیم و با پرس و جو از کار کنان آنجا ،با لا خره مجید را پیدا کردیم .پزشک معالج او دکتر حمید زاهدی نام داشت .وقتی جویای حال مجید شدیم دکتر زاهدی به ما گفت :زمانی که او را به بیمارستان آوردند وضعیت بسیار وخیمی داشت و ما امید کمی به زنده ماندن او داشتیم ،اما سریعا او را به اتاق عمل بردیم و بعد از عمل ،به لطف خدا حال او رو به بهبودی رفته و آماده ی ترخیص است .
پس از مرخص شدم مجید از بیمارستان ،او را به خانه آوردیم .از آنجایی که کلیه هایش آسیب دیده بود ,کیسه ای برای جمع آوری ادرار خود بر روی شکمش می گذاشت که این کیسه بسیار کمیاب بود و در داروخانه های آن زمان به ندرت پیدا می شد .ما حتی چند بار برای خرید این کیسه ،به شیراز سفر کردیم و دو بار هم در جاده شیراز تصادف کردیم که الحمد والله به خیر گذشت .دکتر زاهدی در اهواز و دکتر میری در بوشهر ،به مجید سفارش کرده بودند که برای عمل جراحی تکمیلی بر روی شکمش به تهران سفر کند و پس از عمل ،سلامتی خود را به طور کامل به دست می آورد .
یادم می آید ،یک روز مجید با خوشحالی به طرف من آمد و گفت :من یک خبر خوب دارم ؛اگر توانستی حدس بزن .من که هیجان زده شده بودم گفتم :سریع بگو چه اتفاقی افتاده ،من زیاد طاقت ندارم .مجید گفت که دکتر میری را امروز دیدم و او پس از معاینه من گفت :اگر بخواهی می توانم در همین بیمارستان نیز تو را عمل کنم .من از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدم و تصمیم گرفتن هر طور شده ،برای او خون آماده کنم .
از قضا همان روز مراسم عزاداری یکی از دوستانمان در قبرستان بود .من بعد از مراسم ،موضوع را با اهالی محل و دوستان در میان گذاشتم و واقعا مردم برای مجید سنگ تمام گذاشتند .عصر همان روز ،بیمارستان از مرد و زن برای اهدای خون ،پر شد و حدود 3500 سی سی خون تهیه شد .ازدهام جمعیت به حدی بود که کارمندان نیز از جمع شدن این همه جمعیت حیرت کرده بودند .
خدا را شکر ،مجید در هنگام عمل به خون نیاز پیدا نکرد ولی همین که آن خون برای یک بیمار دیگر استفاده شد بسیار امید وار کننده بود .البته من در آن زمان اطلاع نداشتم که از آن خون اهدایی برای نجات جان چه کسی استفاده کرده اند .سا ل 1376 بود که یک نفر به نام آقای زنده بودی که کار گر شهر داری بود ،نزد من آمد و گفت :آقای بشکوه !شما مرا می شناسید ؟من در جواب او گفتم :مگر شما کارمند این اداره همکار ما نیستید ؟او خندید و گفت :چرا من همکار شما هستم ،ولی فکر کن جای دیگر مرا ندیده اید ؟و من به او جواب منفی دادم ،،ولی او ادامه داد :زمانی که برادرت مجید در بیمارستان بود و می خواست عمل شود ،پدر من در کنار ایشان بستری بود .در آن لحظه من به فکر فرو رفتم و یک دفعه او را به یاد آوردم ؛مرد بسیار خوب و مهربانی بود .سپس آقای زنده بودی دنباله ماجرا را تعریف کرد و گفت :پدرم در باره سجایای اخلاقی شما و مجید خیلی صحبت کرده و از خوبی ها و کمکهای شما بسیار تعریف کرده و به ما گفته که چقدر با او مهربان بوده اید .او همیشه از مجید تعریف می کرد و می گفت که او با حا ل بد ،از من مراقبت می کرد ،انگار پرستار من بود ، همیشه خوردنی و وسایلی را که برای او می آوردند ،با من تقسیم می کرد .حتی در موقع عملم که نیاز به خون داشتم ،مجید آن خونی را که برای خودش تهیه کرده بود ،به من داد و مرا از مرگ حتمی نجات داد .من آن موقع بود که فهمیدم خون اهدایی ما باعث نجات جان چه کسی شده است .آن روز آقای زنده بودی به من گفت که چند بار هم برای تشکر به در خانه ما آمده ،ولی ما خانه نبودیم و یک بار هم که مادرم تنها در خانه بوده ،خجالت کشده بود که با او صحبت کند .سپس او خیلی از من تشکر کرد و می خواست دستم را ببوسد که من به او اجازه ندادم و او را در آغوش گرفتم و بوسیدم .
خلاصه وقتی عمل مجید با موفقیت به پایان رسید و پس از مدتی استراحت ،حالش بهبود یافت ،تصمیم گرفت دو باره به مناطق جنگی برود .وی برای رفتن به جبهه ،بلافاصله به ستاد جنگ های نامنظم مراجعه کرد .در آن زمان پدر شهید علیرضا ماهینی مسئول آن ستاددربوشهر بود و به مجید اجازه نداد که به جبهه برود .وی به او گفت :اول باید به اندازه کافی حالت خوب شود ،بعدا شما را به جبهه اعزام می کنیم .
یادم می آید وقتی مجید را به جبهه اعزام نکردند ،تا چند روز خواب و آرامش نداشت ؛تا اینکه یک دفعه فکری به ذهنش رسید .او سریعا خود را به بیمارستان رساند و به عنوان اینکه می خواهد در سازمانی مشغول به کار شود از دکتر برگه ی سلامتی گرفت و آن بر گه را به ستاد جنگ های نامنظم فرستاد و از آنها خواست که اجازه ی اعزام به منطقه جنگی را به وی بدهند و این دفعه تیرش به هدف خورد و به او اجازه ی حضور در جبهه را دادند با اینکه حالش هنوز خوب نشده بود ،دو باره در جبهه های جنگ حضور یافت و به نبرد با دشمن متجاوز پرداخت .
مجید در طول جنگ تحمیلی ،تجارب فراوانی کسب نمود و بعد از مدتی معاون گردان شد .وی در اکثر عملیات شرکت داشت و به نبر د با نیروهای بعثی پرداخت .او تقریبا تا اواخر جنگ در جبهه حضور داشت ،تا اینکه سر انجام به شهادت رسید و درست چند روز بعد از شهادت مجید بود ،که بین دو کشور آتش بس اعلام شد .
مجید در دوران جنگ ،به ندرت به مرخصی می آمد و هر گاه به بوشهر می آمد ،پس از دیداری کوتاه ،فورا به جبهه باز می گشت .حتی گاهی او قات اتفاق می افتاد که نه یا ده ماه به خانه نمی آمد ،البته در طول این مدت برای ما نامه می نوشت و ما را از حال خویش آگاه می ساخت .مجید در جبهه نیز بسیار مهربان و مودب بود و با بیشتر بچه ها با گرمی و صمیمیت رفتار می کرد ؛بطوری که بیشتر کسانی که در جبهه با او آشنا بودند ،از او به نیکی یاد می کردند و او را مانن برادر خود دوست داشتند .
او بین من و رزمندگان دیگر ،هیچ فرقی قائل نمی شد و با من همانند دیگر رزمندگان بر خورد می کرد .به خاطر می آورم که یک روز برای انجام کاری باید به اصفهان می رفتم و از او که فرمانده ی گردان بود مرخصی خواستم .درست همان زمان وضعیت قرمز اعلام شد .مجید به من گفت من نمی توانم در این وضعیت به تو مرخصی بدهم ،اگر می خواهی می توانی بروی و از مسئولان با لاتر مرخصی بگیری .در آن زمان من واقعا از کار مجید تعجب کردم و خیلی از او ناراحت شدم ،ولی بعد ها متوجه شدم که کار مجید صحیح بوده است .
مجید به افراد متاهل بسیار احترام می گذاشت و حتی خودش از آنها می خواست که به مرخصی بروند و پس از استراحت ،دو باره به جبهه بر گردند .او اخلاق به خصوصی داشت و هنگام کار ،بسیار جدی بود .البته در زمان بیکاری با آنکه فرمانده ی گردان بود با همه خنده و شوخی می کرد ،اما هنگام کار بسیار جدی و منضبط بود و فقط به کارش فکر می کرد .
یادم می آید در زمان آغاز بازیهای المپیک به تلویزیون نیاز داشتیم که بتوانیم در اوقات بیکاری بازی های المپیک را تماشا کنیم .وقتی مجید علاقه زیاد بچه ها را برای برای تماشای بازیها دید ،از لشکر محمد رسول الله (ص) برای ما یک تلویزیون آورد و بچه ها را خیلی خوشحال کرد و آنها از وی بسیار تشکر کردند .
ما سه گروهان بودیم و مجید ما را به گونه ای تقسیم کرد که هر شب یک گردان به تماشای تلویزیون بپردازد و بقیه به کارشان مشغول باشند .به خاطر همین دلسوزی های مجید بود که بچه ها به وی خیلی احترام می گذاشتند و از وی اطاعت می کردند .
مجید در انتخاب نیروها برای عملیات ،نقش مفیدی داشت و همیشه بهترین افراد را برای انجام کارها انتخاب  می کرد .او بیشتر وقتها قبل از اینکه کارش را انجام دهد ،با بچه ها مشورت می کرد و هیچ وقت حس نمی کرد که فرمانده است .به همین خاطر بود که افراد زیادی دوست داشتند به گردان مالک بپیوندند و در کنار فرمانده آن مجید بشکوه باشند .
او هر کاری از دستش بر می آمد برای مردم انجام می داد و برای حل مشکلات آنها از هیچ کاری دریغ نمی کرد .یادم می آید یک بار ،من برای چند روز به مرخصی آمده بودم .در همان حین یکی از دوستانم را دیدم که بسیار ناراحت است .وقتی دلیل ناراحتی اش را پرسیدم ،او گفت پسرم در بازداشتگاه است و هر کاری می کنم که او را آزاد کنند فایده ای ندارد .با هر کسی هم که حرف می زنم توجهی نمی کند .به من گفته اند که این کار از دست برادرت مجید بر می آید ؛خواهش می کنم به او بگو ،شاید بتواند کاری برای پسرم انجام دهد .من به او گفتم مجید در جبهه است و فکر نکنم که به این زودی به مرخصی بیاید ،اما به هر حال هر وقت او را دیدم در این رابطه با او صحبت می کنم .
خوشبختانه مجید روز بعد برای انجام ماموریتی به بوشهر آمد و من به دوستم خبر آمدن مجید را دادم .او نزد مجید که در مسجد بود رفت و پس از آن ماجرا را برای مجید باز گو کرد ،مجید به او گفت :عمل پسر شما خوب نبوده و آزاد کردن پسر شما غیر قانونی است ،ولی من این موضوع را پیگیری می کنم که اگر بتوانم برای او بخشش بگیرم .شما هم وقتی پسرتان آزاد شد ،با او صحبت کنید و به او بگویید که این راهی که می رود اشتباه است .او هم می تواند مانند جوانان این مرزو بوم که جان خود رادر راه حق نثار می کنند ،یک فرد مفید برای جامعه باشد .ودر آخر به او قول داده بود که اگر امکان داشته باشد تا ساعت 12 ظهر روز بعد پسرش آزاد می شود و به خانه بر می گردد .
مجید به قول خود عمل کرد و روز بعد پسر دوستم آزاد شد و او برای تشکر پیش من آمد و پرسید مجید کجاست ؟می خواهم پای او را ببوسم ؛ولی من به او گفتم که مجید به جبهه بر گشته و من از طرف تو ،از او تشکر می کنم .او در حالی که اشک شوق می ریخت ؛به من گفت :تا آن روز درباره ی این موضوع با هر کسی صحبت می کردم ؛با من به تندی سخن می گفت ؛ولی آقا مجید مثل یک برادر واقعی با من رفتار کرد و من تا آخر عمرم محبت او را فراموش نمی کنم .
مجید ،هر موقع به بوشهر می آمد قبل از اینکه به خانه بیاید ،به مسجد امیر المومنین (ع) می رفت و بعد به خانواده های شهیدان پور حیدر ،اکباتان و حمایتی سر می زد و وقتی از این کارها فارغ می شد ،به خانه می آمد .
او در ایام عاشورا ،یک کار بزرگ انجام داد و آن ساختن 40 حجله در کوچه مسجد بود .این حجله ها به وسیله ی میل گرد و پارچه های رنگین ساخته شده بودو بالای آن لامپ ،نور افشانی می کرد و قاب هر شهید با چند دسته گل در هر حجله وجود داشت.ا و با این کار ،مراسم عاشورا را با شکوه تر ساخته بود  و هر کس که می خواست برای عزاداری به مسجد بیاید با دیدن این عکس ها به یاد شهدا می افتاد و آنها را در کنار خود حس می کرد .
او چند بار نیز در بستان ،دهلاویه و مناطق دیگر مجروح شد . البته بیشتر این جراحتها را از خانواده مخفی می کرد و به آنها در این مورد چیزی نمی گفت ،تا ناراحت نشوند .او در عملیات والفجر 8 نیز بوسیله چند ترکش زخمی شد ،ولی به هیچ کس چیزی نگفت و همین طور که با بچه ها به عقب بر می گشت ،از حال رفت و آنها با دیدن این صحنه ،تازه متوجه ی مجروح شدن او شدند و او را به بیمارستان رساندند .
یکی از دوستان به نام محمد دمشقی در عملیات والفجر 8 به همراه مجید بود و یک روز در باره این عملیات و کارهای مجید با من صحبت کرد و به من گفت :پس از پایان این عملیات ،ما در یک منطقه وسیع که هیچ سنگری در آن نبود گیر افتادیم .بیشتر افراد در این عملیات به شهادت رسیدند ،ولی من به همراه 60 – 70 نفر دیگر زنده بودیم .البته می د انستیم که شانس ما برای نجات خیلی کم است ،ولی چاره ی نداشتیم و به جلو می رفتیم .در این اثنا صدای یک نفر را شنیدیم که می گفت :محمد من دارم می آیم .من پشت سر خود را نگاه کردم و با دیدن مجید ،آنقدر خوشحال شدم ،که انگار یک لشکر به کمک ما آمده بودند .خلاصه مجید به همراه دوستانش ،به هر صورتی که بود ،ما را نجات داد ،ولی در هنگام بر گشتن ،متوجه شدیم که مجید مجروح است و چند ترکش به کتف ایشان اصابت کرده بود .به سرعت او را به عقب آوردیم وبلافاصله  او را برای عمل جراحی به تهران منتقل کردیم .
چند روز بعد ،من از زخمی شدن مجید مطلع شدم و بلا فاصله خود را به بیمارستان تهران رساندم .مجید دوران نقاهتش را طی کرد و برای بر گشتن به جبهه بی تابی می کرد و آرام و قرار نداشت .اما با خواهش و تمنای من راضی شد که چند روز به نزد  یکی از دوستانمان که در تهران زندگی می کردند ،برویم و او در آنجا استراحت کند .مجید را به آنجا بردیم و او که بسیار خسته و زخمی بود ،از من خواست که او را به حمام ببرم .من با اینکه بسیار خسته بودم ،او را به حمام بردم و در آنجا بود که چشمم به کتف ایشان افتاد و بی اختیار حالم به هم خورد و سریعا خود را به حیاط رساندم و در سرمای زمستان خود را در آب سرد حوض فرو بردم ،تا حالم به جا آمد .تا آن روز من افراد زخمی و حتی جسدهای زیادی دیده بودم ،اما کتف مجید آنقدر وضعیت فجیعی داشت که من به آن حال و روز افتادم .
صبح روز بعد که مجید از خواب بیدار شد ،متوجه شدیم که ملحفه ی ایشان خونی شده است .فورا پانسمان مجید را عوض کردیم و خدا را شکر ،خونش بند آمد .میزبان ملحفه خونی مجید را به یادگاری برداشتند و تا امروز نیز آن را نگه داشته اند .
پس از چند روز استراحت ،به اصرار مجید به بوشهر بر گشتیم و درست روز بعد ،مجید در حالی که از ناحیه کتفش رنج می برد ،به جبهه رفت .من بعد ها از یک نفر از دوستانش شنیدم که مجید در جبهه برای بهبودی زخمهایش ،سنگی را گرم می کرد و بر روی حوله ای می گذاشت و چند بار این عمل را تکرار کرد تا دردش تسکین پیدا کند .
وی حتی چند بار هم از ناحیه صورت زخمی شد و همیشه درد در قسمتی از بدنش می پیچید ؛ولی همیشه می گفت :هیچ دردی با لا تر از درد از دست دادن دوستان و یاران صمیمی نیست ؛و همین موضوع بود که عزم وی را برای شهادت بیشتر می کرد .او همیشه به من می گفت :شهر ،دیگر برای ماندن ارزش ندارد .مجید از افرادی که به دنبال مادیات و افزایش ثروت خود بودند ،متنفر بود، طاقت دیدن آنها را نداشت و سعی می کرد از آنها دوری کند .

آثار باقی مانده از شهید

سخنرانی شهید در جمع نیروهای اعزامی به جبهه:
با سلام به پیشگاه امام زمان(عج) و نایب بر حقش خمینی کبیر و با درود به روان پاک شهدا ،از صدر اسلام تا کربلای حسین (ع) و از کربلای حسین تا شهدای جنگ تحمیلی و با سلام به تمامی رزمندگان کفر ستیز ،با لاخص یکایک شما برادران عزیز که از هستی خود گذشته و به اینجا آمده اید .شما سلحشوران جبهه ها و شما مردان آزاده و خدا جوی .خداوند شما را از شر بدی ها محفوظ دارد که معرکه ی جبهه های جنگ و شهادت را بر آسایش در خانه ترجیح داده و به این مکان مقدس قدم گذاشته اید .
همان طور که امام امت گفت ،شما بسیجیان بازوان پر توان انقلاب و پشتوانه ی جمهوری اسلامی هستید .سخن گفتن برای شما برادران گرامی ،مایه ی افتخار من است ولی من نه سخنرانم و نه خوب سخن می رانم. بنابر این اگر اشتباهی در بیان کلمات داشتم ،به بزرگواری خودتان مرا ببخشید .
وقتی که من شما را در کنار خود می بینم ،دیگر دیدار پدر و مادر و خواهر و برادرانم از یادم می رود ؛چون می دانم که شما هم ؛پدر و مادر و خواهر و برادر دارید ؛ یک عده از برادرانم که قبلا خدمتشان ارادت داشتیم ،متاهل هستند .این افراد در حالی که باید کنار خانواده هایشان باشند و دست نوازش بر سر فرزندان خویش بکشند ،آنها را رها کرده و به منطقه جنگی که سکوتش توسط خمپاره و موشک کاتیو شا و بمباران شکسته می شود ،قدم گذاشته اند .شما انسان های پاکباخته که چنین زندگی پر خطری را بر آسایش در کنار خانواده هایتان ترجیح داده اید ،پیروزید .پیروز نزد خدا و نزد ائمه اطهار (ع) .
به یاد دارم که سا لار شهیدان در کربلا ،فرمود :اگر دین محمد با کشته شدن من احیا نمی گردد ،پس ای شمشیر ها مرا در بر گیرید .امروز شما نیز مانند یاران حسین (ع) هستید .اگر آن روز حسین یک علی اکبر و یک قاسم داشت ،امروز هزاران هزار علی اکبر و قاسم ،قد علم کرده و به خونخواهی آنها آمده اند .شما خون می دهید تا دینتان استوار و پایدار بماند و هیچ وقت تن به ذلت و خواری نخواهید داد .می دانم که نه شکست ناامیدتان می کند و نه از پیروزی مغرور می شوید ،چون شما برای پیروزی یا شکست نمی جنگید ،بلکه برای رضای خدا می جنگید و جنگیدن در راه خدا پیروزی یا شکست ندارد .به خدا قسم وقتی من در مقابل شما قرار می گیرم ،از اینکه از جوانمردی و شجاعت حرف بزنم ،شرمنده می شوم ،زیرا شما همه ،دلیر مرد و بزرگوارید .

منبع : سایت ساجد

گفت‌وگو با جمشید شکوهی

گفت‌وگو با جمشید شکوهی از نویسندگان دفاع مقدس استان بوشهر

آقای شکوهی نقش نویسندگان در عرصه‌ی دفاع مقدس را تشریح نمایید؟

ـ وقتی جنگ پایان یافت، یک حس غریب به من می‌گفت که باید نسبت به ثبت تاریخ جنگ با رعایت امانت‌داری و صداقت اقدام کرد. باید تمام تلاش خود را در ثبت هویت مردمان این مرز و بوم برداشت. وقتی به خود مراجعه کردم می‌دیدم ثبت این وقایع، آدم‌های خاص خود را می‌طلبد که برخوردار از هوشمندی و روحیه‌ی ویژه‌ای باشند.
سالیان متمادی در این دغدغه‌ی فکری بودم و از طرفی شاهد این بودیم که در این استان تا سال 1383 به این مقوله به طور جدی نپرداخته‌اند و تلاش مؤثر و کارساز در زمینه‌ی تدوین حماسه‌ی 8 سال دفاع مقدس صورت نپذیرفته است و بیم آن می‌رفت با گذشت زمان، نسل امروز از حقیقت تاریخ پرافتخار مبارزات نسل روزگار جنگ به دور شوند. لذا با همه بضاعت خود و با توکل به خدای بزرگ وارد این عرصه شدم و معترفم آثار خلق شده تنها بیان درد و رنج همرزمان خود که روزگاری در جبهه در کنار یکدیگر روزهای بیاد ماندنی جنگ را گذارنیدم می‌باشد و به قول معروف نیت بنده همکاری با نویسندگان بوده است، چرا که معتقدم فن نویسندگی نیازمند انسان‌های مبتکر و خلاق می‌باشد و تألیفات نگارنده که 14 جلد کتاب را شامل می‌گردد بدون عیب و نقص نمی‌باشد و نیازمند نقد ادبی بوده و از همین‌جا خدمت همه نویسندگانی که دغدغه‌ی انقلاب و این کشور را دارند عرض می‌دارم که در این برهه از زمان بیش از پیش وظیفه دارند با قلم خود، فانوس خاطرات مقاومت زنان و مردان 8 سال دفاع مقدس را به بهترین شیوه ممکن روشن نگه دارند.
در پایان عرایضم در یک جمله می‌توان گفت که نقش نویسندگان در عرصه‌ی دفاع مقدس این‌ است که حقیقت مقاومت این ملت در جنگ 8 ساله را منصفانه و به دور از جانبداری، همانگونه که وجود داشت برای تعمیق فرهنگ ادبیات مقاومت برای جامعه به تصویر کشند.

راه‌های مؤثر برای ترویج فرهنگ دفاع مقدس در جامعه به ویژه نوجوانان و جوانان را چه می‌ دانید؟

ـ امروزه پاسخ دادن به این مطلب کمی سخت و نیازمند بررسی جامع و وسیع‌تر با توجه به شرایط کنونی جامعه دارد، اما این نکته که چگونه باید پیرامون مدافعان اسلام و کشور به خصوص شهدا سخن بگوییم و از چه راهی باید برای انتقال ارزش‌های دفاع مقدس به نسل حاضر و آتی استفاده کنیم تا به سهولت قابل درک برای آنان باشد، یک مقوله‌ی حساس و پیچیده‌ای است. بی‌شک برپایی و گرامی‌داشت یاد و خاطره‌ی فداکاری‌های ایثارگران دوران دفاع مقدس در جهت حفظ دستاوردهای 8 سال حماسه‌ی مردم این مرز و بوم یکی از راه‌های مناسب ترویج فرهنگ دفاع مقدس در جامعه می‌باشد، اما این کار به تنهایی نمی‌تواند نیازهای نسل کنونی و آیندگان را برطرف سازد. نبایستی تنها به واژه شهادت و ایثار بدون معرفی شهدا و ایثارگران و اهداف آنان پرداخت. یقیناً تغذیه‌ی فکری نسل جوان، نیازمند ارائه‌ی یک سری استدلالات قوی به دور از پرهیز و افراط و تفریط می‌باشد، با در نظر گرفتن این اصل است که آن‌گاه می‌توانیم خمیرمایه اصلی ایثار و شهادت را به کام تشنه نسل جوان ریخت. متأسفانه نمی‌دانم چرا افرادی سعی دارند که با اسطوره‌گرایی و آسمانی جلوه دادن شهدا و ایثارگران، آن‌ها را برای نسل جوان و نوجوان غیرقابل دسترس قلمداد کنند. تأسف‌ بارتر این‌که این موضوع در میان برخی نویسندگان عرصه‌ی دفاع مقدس نیز دیده می‌شود. باید با تدبیر و درایت خاص خود از تکرار این مطالب جلوگیری به عمل آید، در غیر این صورت فرهنگ و ارزش‌های سال‌های دفاع مقدس لطمه‌ای جبران‌ناپذیر خواهد خورد. علی‌ایحال بهترین راه برای ترویج فرهنگ دفاع مقدس تبیین و تشریح منطقی روحیات و اهداف و عقاید شهدا و ایثارگران و قابل دسترس بودن آرمان‌های این ره‌یافتگان وصال برای این نسل و نسل‌های آتی می‌باشد و از این طریق است که می‌توان شهدا را برای این قشر تشنه‌ی حقیقت دست یافتنی کرد و آن وقت است که خواهیم دید که "جهاد" و "شهادت" به عنوان واژگانی مقدس در ذهن نسل جوان و نوجوان حک خواهد شد و در آن فضای ذهنی است که برای افراد جامعه به خصوص جوانان و نوجوانان می‌توانیم فضای مناسب برای الهام‌گیری از رشادت‌ها، شجاعت‌ها و ایثارگری‌ها مقاومت ملت مسلمان ایران در 8 سال دفاع مقدس و چگونگی مقابله با شبیخون فرهنگی دشمنان با الگودهی و معرفی جلوه‌های عینی و مملوس ایثار، مقاومت و شهادت‌طلبی ترسیم کنیم.

تألیفاتی که در زمینه‌ی دفاع مقدس داشته‌اید را معرفی کنید؟

1- کتاب با "پای خسته رفتن" در وصف سردار شهید اسلام شهید علیرضا ماهینی (چاپ سال 83)

 2- کتاب "پیشتازان فتح" خاطرات رزمندگان ستاد جنگ‌های نامنظم شهید چمران (چاپ اول 83)

3- کتاب از "فرض تا عرض" شهدای والفجر 8 و پایگاه هوائی بوشهر (چاپ سال 83)

 4- "بازی با ترکش" خاطرات نیروهای رزمنده سپاه پاسداران استان بوشهر (چاپ سال 83)

 5- "کمینگاه" خاطرات نیروهای رزمنده اداره کل مخابرات استان بوشهر (چاپ سال 85)

 6- "داستان دوستان" پیرامون جمعی از شهدای استان بوشهر (به صورت داستانی- چاپ 84)

7- "سفر عشق" پیرامون جمعی از شهدای استان بوشهر (به صورت داستانی- چاپ 84)

 8- طلایه‌داران طف خاطرات لنگرسازان بی‌لنگر استان بوشهر (چاپ 83)

9- جبال قامت افراشته (خاطرات جمعی از آزادگان استان بوشهر (چاپ 83)

 10- از سنگیر تا سنگر (خاطرات جبهه - چاپ 84)

 11- "صحرای خون و آتش" خاطرات رزمندگان استان بوشهر

12- " اشک سرخ" در خصوص نگهداری شهدای استان بوشهر

 13- " اسرار سجده فرشتگان" در خصوص نگهداری شهدای استان بوشهر

 14- "رقص در خون" در خصوص نگهداری شهدای استان بوشهر

تألیفات آماده‌ی چاپ:

1- دستمال سبز 2- قدم‌های استوار

تألیفات در دست اقدام:

1- پرواز از زمین2 - فرزند آتش‌خانه 3- مجموعه‌ای پیرامون نقش رزمندگان استان بوشهر در عملیات فتح‌المبین

منبع : هفته نامه نصیر بوشهر

سردار شهید غضنفر جمهیری

سردار شهید غضنفر جمهیری

فرمانده گردان امام حسین ناوتیپ13امیرالمومنین (ع) سپاه پاسداران انقلاب اسلامی

 زندگینامه

فرمانده شهید ،«غضنفر جمهیری» در سال 1340 در روستای« چاخانی»در استان بوشهر به دنیا آمد .رشدونمو در خانواده ی مذهبی ومومن باعث شده بود،او از هما ن کودکی عشق زیادی به ائمه ودین اسلام داشته باشد و در مراسم مذهبی شرکت نماید .برخورداری ازاین شرایط وروحیه ی عال مذهبی باعث شد او هر چه داشت فدای اسلام کند .در دوران مبارزات مردم ایران با حکومت ظالم شاهنشاهی او نقش انکار ناپذیری در سازماندهی این مبارزات داشت.انقلاب که پیروز شد او لحظه ای از کار وخدمت رسانی به مردم واهداف انقلاب باز نایستاد.
شهید جمهیری با شروع جنگ تحمیلی درنگ را جایز ندانست و بارها به جبهه رفت .
ایشان در عملیات بیت المقدس به عنوان فرمانده گردان امام حسین (ع) شرکت کرد .او در 21 سالگی در اردیبهشت 1361 در جبهه خرمشهر به شهادت رسید و در گلزار شهدای بهشت صادق بوشهر به خاک سپرده شد . 

خاطرات

غلامحسین دریا نورد:
آن روز که به سمت اهواز حرکت کردیم تا پاسی از شب روح عرفانی بر همه بچه ها حاکم و مشغول دعای توسل بودیم .همراه بانیروهاو بدون بروز خستگی و حتی صرف صبحانه یا لقمه ای نان ،با روحی پاک حرکت کردیم .من در اتوبوس اول با شهید جمهیری در یک ردیف صندلی نشسته بودیم .شهید جمهیری خیلی متفکر بود و بیشتر به سویی خیره می شد .او بیشتر سوالات بچه هارا مختصر جواب می داد .برای من صحنه غریبی بود ،حالات عجیبی بین من و او حاکم شده بود که نا گاه بدون مقدمه اما پر هیجان و امید بخش شهید جمهیری به من گفت که در این عملیات شهید خواهم شد و جسدم در معرکه عملیات تا مدتها بر زمین خواهد ماند .من هم به شوخی گفتم :انشا الله خودم جنازه ات را به تعاون لشکر تحویل خواهم داد .بارقه امید سراسر وجود جمهیری را فرا گرفته بود ،در این مورد ایشان تاکید داشت چیزی به کسی نگویم .در ادامه همین موضوع ،مجددا شهید در همین مورد ادامه داد و گفت این سر نوشت عموم بچه های حاضر خواهد بود .دیشب خواب دیدم صحنه ای مشابه به صحنه کربلا از همه طرف به ما هجوم خواهد آورد .
در مرحله سوم عملیات که تصرف دژخرمشهر به سمت بصره انجام گرفت ،ما همچنان منتظر بودیم که ناگهان پیکی ازسوی شهید خرازی مراجعه و اعلام داشت هر چه زود تر آماده شرکت در عملیات شوید .مارا با تعدادی خود رو نظامی رو باز به دژ مرزی انتقال دادند ،بلا فاصله توسط شهید خرازی در همان خط مقدم در تاریکی شب نسبت به عملیاتی که می بایست انجام دهیم توجیه شدیم .
اهمیت موضوع بسیار با لا و حیاتی بود .دقیقا آن چه می خواستیم به وقوع پیوست .عمل گردان ما تاثیرش در کل عملیات بیت المقدس مشهود بود و در صورت عدم موفقیت ما تصرف خرمشهر شاید غیر ممکن می ساخت .گروهان یک ،سپس گروهان دوم و سوم به حرکت در آمدند .اولین کسی که از دژ مرزی گذشت شهید مجید بشکوه بود .ساعت 12 شب بود که به داخل خاک عراق نفوذ کردیم و یک کیلو متر مسیررا بدون هیچگونه مقاومتی پشت سر گذاشتیم . برای همه ما مورد مورد تعجب بود که چرا از عراقی ها خبری نیست و مقاومتی در برابر پیشروی ما صورت نمی گیرد .توسط بی سیم مراتب فوق را به شهید خرازی اطلاع دادیم .ایشان اعلام داشتند که همین طور به مسیر خود به سمت بصره و جلو تا بر خورد با عراقی ها ادامه دهید ،ما نیز همین کار را کردیم .
در طول مسیر که آن موقع بیش از 10 کیلو متر به خاک عراق نفوذ کرده بودیم ،فقط با یک نفر بر بر خورد کردیم که آن هم تاب مقاومت در خود ندید و فرار را بر قرار انتخاب و به سمت بصره حرکت نمود .پیشروی ما آنقدر صورت گرفته بود که باغات نخل و شبکه سیم برق شهر بصره را در نزدیکی خودمی دیدیم .به شهید جمهیری گفتم که ادامه مسیر صلاح نیست و امکان محاصره گردان متصور است .به عقب بر گشته و به صورت دشت بان به سمت خرمشهر که هنوز دست عراق بود حرکت کردیم .هوا کاملا روشن شده بود که متوجه شدیم در محاصره کامل یک تیپ زرهی و پیاده عراق هستیم و از همه طرف به سمت ما توسط سلاح سبک و سنگین تیر اندازی می شود .صحنه عجیبی بود .تنها راهی که برایمان وجود داشت مقاومت و در گیری تا شهادت بود ،از طرفی هم چون از دسترس نیروهای خودی دور بودیم هیچ گونه کمکی یا پشتیبانی از ما حمایت نمی کرد ،خودمان بودیم و خدا .
بچه ها به عزمی غیر قابل تصور از چهار جناح می جنگیدند ،شلیک تانکها بدون هیچ گونه موانع طبیعی و مصنوعی به داخل نیرو ها وارد می شد .رشادت و جانبازی بچه ها ستودنی بود .فشار عراقی ها که تا آن زمان متوجه شده بودند ما از هیچ گونه پشتیبانی رزمی توپخانه ای حمایت نمی شویم و از طرفی نیرو های آنها در خرمشهر به محاصره افتاده اند ،هر لحظه بیشتر می شد .صحنه آن روز دشت نینوا را در ذهن تداعی می کرد .دود انفجار ،خون و شهادت در هم آمیخته ،اما از فداکاری و ایثار و از جان گذشتن بچه ها هیچ چیز کم نمی شد و بر عکس ،مقاومت و در هم شکستن محاصره همه را مصمم کرده بود .
به لحاظ بعد مسافت بچه هایی که شهید می شدند فقط قادر بودیم پلاک تعاون را از گردن آنها جدا کنیم و با آنها برای همیشه خدا حافظی کنیم .تنها کسانی که زخمی بودند توسط بچه ها کمک می شدند .خستگی و تشنگی و شهادت تعدادی از بچه ها ،مقاومت را از پشت سر به حد اقل رسانده بود .متوجه در گیری جلو بودیم که از داخل سنگر عراقی ها از پشت سر مورد اصابت قرار گرفتیم .دقیقا به خاطر دارم در پشت یک تانک عراقی که در حال تیر اندازی بود ، تعدادی نیروی پیاده عراقی به سمت ما می آمدند .توسط کلاش و نارنجک تیر اندازی می کردیم .همان تانک توسط مجید بشکوه بوسیله نارنجک از بالای آن منهدم گردید .هنوز نیروهای عراقی در حال تیر اندازی بودند که نارنجک وارد کابین آنها شد و تانک منهدم گردید .انهدام سه فروند تانک دیگر عراقی ها باعث شد که رخنه در محاصره بوجود آید .همه بچه ها را متوجه رخنه کردیم و به آن سمت حرکت نمودیم .عراق هم خیلی تلاش می کرد که رخنه را ترمیم کند ،اما مقاومت و جانفشانی بچه ها مانع آن شد که راه نفوذ ما بسته شود .
ساعت 12 ظهر بود که به خاکریز و نیرو های خودی نزدیک شده بودیم .به لحاظ جنگ تن به تن از همان اول از شهید جمهیری خبر نداشتیم ،از هر کس می پرسیدیم اطلاع درستی از وی نداشت .فقط همان در گیری اول یکی صدا زد جمهیری شهید شد .هدایت بچه ها در هم شکستن یک تیپ زرهی و پیاده عراقی و شهادت بچه ها چنان جسارتی را در ما بوجود آورده بود که حال که رخنه ایجاد شده بود و می توانستیم از محاصره خارج شویم در گیری خود را ادامه می دادیم و حتی کمی هم به دل نیروهای عراقی به عقب بر می گشتیم و قصد داشتیم همه آنها را تار و مار کنیم .ساعت یک بعد از ظهر هدف تعیین شده، توسط ما تصرف شده بود .حال می باسیت تحکیم مواضع می نمودیم .در همین اثتا ء نیروهای کمکی از طرف یگان به ما رسید و از آن پس تمامی تلاش عراقی ها حتی یک قدم موثر نشد و اجرای مرحله بعدی برای تصرف خرمشهر میسر شد و بلافاصله جهت تصرف خرمشهر ،نیرو ها به حرکت در آمدند ،اما چون گردان ما در یک عملیات سنگین و باور نکردنی ،یک تیپ عراق را در هم شکسته  بود ،به عقب جهت تجدید سازماندهی و استراحت به مقر انتقال یافتند و شهید خرازی با جلسه ای که با ما داشت ایثار ،جانفشانی و عملیات را ،بسیار مورد قدر دانی قرار داد و اعلام داشت که قبلا از شجاعت بوشهری ها شنیده بودم ،اما کار بزرگ شما سر لوحه تمامی تلاشها بود .

سید قاسم یاحسینی

 آشنایی با سید قاسم یاحسینی

-----------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

سید قاسم یاحسینی از نویسندگان ادبیات پایداری، کتابهای «پنهان زیر باران» (خاطرات سردار ناصری، فرمانده قرارگاه نصرت)، «میهمان فشنگهای جنگی» (خاطرات رزمنده‌ای که سه روز بعد از قطعنامه اسیر شد)، «ترکش تقدیر» (خاطرات همسر شهید مسعود خلعتبری، اولین شهید ارتش در رویارویی با آمریکا در خلیج ‌فارس) را برای تدوین، تنظیم نهایی و چاپ به دفتر ادبیات و هنر پایداری حوزه هنری سپرد.
از این نویسنده بوشهری کتاب «خرمشهر؛ پایتخت جنگ» (ویرایش دوم) و «رودرروی شیطان» (خاطرات عبدالکریم مظفری) به چاپ دوم رسید و «پشت سنگر موج» (خاطرات حسن شریفی در رابطه مقابله با آمریکاییها در خلیج ‌فارس) از سوی نشر شاهد بنیاد شهید چاپ شده است و کتاب «پای پیاده روی آب» (خاطرات عملیاتهای مقابله به مثل با آمریکاییها در خلیج‌ فارس) که از سوی حوزه هنری به چاپ رسیده، نایاب شده است. کنگره سرداران شهید بوشهر نیز کتاب «بوشهر؛ دو قرن مقاومت علیه استعمار» وی را به زودی تجدید چاپ می‌کند.
گفتنی است کتاب «خرمشهر؛ پایتخت جنگ» این نویسنده جایزه کتاب سال 83 وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دفاع مقدس و «روی در روی شیطان» نیز جایزه کتاب سال 80 دفاع مقدس را به خود اختصاص داده است. وی از نویسندگان «عرشیان» ماهنامه کنگره سرداران شهید استان بوشهر است که تاکنون 14 شماره از آن به چاپ رسیده است.

گفت‌وگو با سید قاسم یاحسینی

نبیه باباشاهی

سید قاسم یاحسینی برای کسانی که در حوزه ادبیات جنگ فعالیت دارند، چهره شناخته‌شده‌ای است. به همان اندازه که یاحسینی در بیانش صریح و رک است در آثارش نیز می‌توان رد این صراحت و شفافیت را یافت.
از یاحسینی، نویسنده بوشهری، علاوه بر کتب جنگی در حوزه تاریخ و فرهنگ بوشهر و تاریخ روشن‌فکری و سیاسی در ایران نیز، آثار متعددی به چاپ رسیده است. از جمله آثار وی در زمینه دفاع مقدس می‌توان به «پنهان زیر باران»، «یک دریا ستاره»، « مهمان فشنگ‌های جنگی»، « شلیک آخر»، « زیتون سرخ»، « دنیا علیه ایران؛ توهم یا واقعیت» و «‌کمان زنانه» اشاره کرد که سه اثر اول، منتشر شد و به چاپ مجدد رسید و بقیه آثار به زودی منتشر می‌شوند.
نقش زنان در جنگ از جمله مباحثی است که یاحسینی به آن علاقه‌مند است و با صراحت خود را فمنیست می‌داند. به نظر وی در این مدت دربارة حضور زن در جنگ به صورت کلیشه‌ای، تبلیغاتی و ایدئولوژیک برخورد شده است و ساختار مردسالارانه در جنگ اجازه نداده است که زنان آن‌گونه که هستند، خود را نشان دهند.
آنچه در ادامه می‌آید گفت‌وگوی ما با سید قاسم یاحسینی است.

غیر از حوزه خاطرات شفاهی، در حیطه‌های دیگر پرداختن به مقوله جنگ در چه وضعی است؟
سینما، یکی دو سال است که تلنگرهایی خورده است و در جشنواره امسال دیدیم که کارگردان‌های ما به این نتیجه رسیده‌اند که اقتباس ادبی هم، بد نیست و می‌شود از کتاب‌های داستان و خاطره اقتباس کرد. اما در کل وضعیت سینما چندان خوب نیست.
در حوزه شعر، وضعیت چندان بد نیست اما به شدت دچار کلیشه شده‌ایم. اما در داستان کوتاه چهره‌های درخشانی مثل اکبر صحرایی و مجید قیصری وجود دارند و در رمان هم چهره‌هایی مثل بایرامی، احمدزاده، ‌دهقان و... اما پیشرفت خاطره‌نویسی، بیش از داستان، ‌شعر و رمان است. من معتقدم اگر هوشیاری ملی وجود داشته‌ باشد و مترجمان خوب برخی از این خاطرات را به انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و عربی ترجمه کنند، ما چیزی از «گروه 48» در آلمان یا «نهضت ضد‌جنگ» در ایتالیا کم نخواهیم داشت.
آثار ما در حوزه جنگ در خارج از ایران چقدر شناخته شده‌اند؟
در کل سه کتاب از ما درباره دفاع مقدس در خارج از ایران معرفی شده است؛ یکی «پل معلق» نوشته محمدرضا بایرامی، دوم «سفر به گرای 270 درجه» از احمد دهقان و اثر دیگر «شطرنج با ماشین قیامت» از حبیب احمدزاده که در دست ترجمه است. متأسفانه ما هیچ تلاشی برای معرفی دستاورد‌های جنگی و ادبی خود در خارج از کشور نکرده‌ایم. این آثار را هم خارجی‌ها معرفی کردند.
آقای یا‌حسینی به نظرم باید مراکزی برای ایجاد ارتباط یا معرفی آثار در خارج از کشور وجود داشته باشد.
ببینید جنگ ما مردمی شروع شد و دولتی تمام شد. در ایران تقریباً ناشران خصوصی هیچ سرمایه‌گذاری دربارة ادبیات جنگ نمی‌کنند و حدود 99 درصد از آثار جنگ، مربوط به ناشران دولتی است. زیرا در ایران، ما با روشن‌فکران قهر هستیم و آن‌ها را متهم می‌کنیم. نویسنده است که ادبیات خلق می‌کند و آنان هم به علت بی‌مهری‌ها یا ساختار‌های فکری با ما قهرند و تا وقتی که این سوء‌تفاهم دوجانبه وجود داشته باشد، هرگز ما شاهد موفقیت ادبیات خود نخواهیم بود.
الان خاطرات زیادی در خصوص جنگ منتشر شده و گفته‌ها و تعابیر متفاوت و مختلفی از آن ارائه می‌شود. به نظر شما در نهایت چگونه می‌توان در این خصوص به یک اجماع رسید؟ منظورم این است که صحت و سقم این خاطرات را چگونه می‌توان کشف کرد؟
ناپلئون می‌گوید: تاریخ، دروغی است که همه دربارة آن اتفاق‌نظر دارند. ببینید هیچ نسخه‌ای نمی‌توان برای نقد این خاطرات و آثار پیچید. شاید برخی از دروغ‌های ما هیچ‌وقت مشخص نشود. این بستگی به هوشیاری مورخان دارد.
البته یادمان باشد ما مکتب تاریخی و مورخ نداریم، بلکه ما فقط روایت‌نویس و نقال تاریخ داریم. تاریخ، سازمان تأمین اجتماعی نیست که شما را بیمه کند. به میزانی که تلاش صورت گیرد، موفقیت هم حاصل می‌شود.
کتابی که امروز می‌نویسم از فیلترهای گوناگونی می‌گذرد. طبیعی است که از صد درصد واقعیت چهل درصد آن ذکر شود. شصت درصد دیگر بنا به ملاحظات اخلاقی، مسائل نظامی و امنیتی و خط و خطوط سیاسی نمی‌آید. یا من دچار خودسانسوری می‌شوم یا در روند تولید اعمال سلیقه می‌شود.
در این صورت نتیجه کار چیست؟
هیچ! در تاریخ، همیشه همین‌طور بوده و خواهد بود. حقیقت جنگ را هرگز نمی‌توان نوشت. اما امید داریم بتوانیم بخش‌‌هایی از آن را به نسل‌های آینده انتقال دهیم.
ما در تبلیغات خود شکست خوردیم به‌طوریکه حتی نتوانسته‌ایم آرمان خود را به نسل بعد از خود انتقال دهیم، چه برسد به نسل‌های آینده.
در آثارتان سعی کرده‌اید بیشتر از چه تکنیکی استفاده کنید؟
در تدوین، سبک‌های مختلفی وجود دارد؛ روایت اول شخص، پرسش و پاسخ و.... . من معتقدم در جنگ می‌توان از شیوه مصاحبه خبرنگاری یعنی پرسش و پاسخ به خوبی استفاده کرد. از این شیوه در کتاب خاطرات منوچهر آتشی استفاده کرده‌ام.
در آثار دیگرتان چطور؟
در آثار مربوط به جنگ به علت این‌که دفتر ادبیات و هنر مقاومت، سبک روایت اول شخص را مد نظر قرار دارد به این سبک کار کرده‌ام. اما در آثار دیگرم در حوزه روشن‌فکری یا جنبش‌های اجتماعی یا شخصیت‌ها از پرسش و پاسخ استفاده کرده‌ام. معتقدم در پرسش و پاسخ، امکان چالش و نقد وجود دارد و نتیجه آن خواندنی است.
در کتاب «یک دریا ستاره»، خاطرات خانم تعجب، دقیقاً دنبال چه چیزی بودید؟
نگاه من به مقوله جنگ متأسفانه یا خوشبختانه، فمنیستی است. زیرا به نظرم ساختار مردسالارانه در جنگ اجازه نداده است که زنان آن‌طور که هستند، خود را نشان دهند. در این مدت خیلی کلیشه‌ای، تبلیغاتی و ایدئولوژیک با حضور زن‌ها برخورد کرده‌ایم. حداکثر چیزی که در آثار ما به نمایش در‌آمد، این بوده که زنان به بدرقه اتوبوس کاروان اعزامی بیایند.
به نظرم به دلیل ساختار مردسالارانه حاکم بر ادبیات جنگ، ما اجازه نداشتیم وارد این حوزه‌ها شویم و تا وقتی این نگاه وجود داشته باشد، ادبیات فمینیستی در ایران متولد نخواهد شد.
بد نیست به ماجرایی اشاره کنم. خانمی هست با دو فرزند معلول، شوهر شهید و خود جانباز. سه سال است که در تهران زندگی می‌کند و لحظاتی می‌رسد که این مادر باید بین خوردن غذا برای خود و فرزندانش یکی را انتخاب کند. این مادر استاد دانشگاه است. آیا شما کتابی سراغ دارید که در آن زجر و بیچارگی یک زن که همسر شهید است، روایت شده باشد؟ در کدام‌یک از کتاب‌های خاطره، خلأ احساسی ـ جسمی ناشی از نبود همسر یا نداشتن تصوری از پدر منعکس شده است. چه مانعی دارد یک خانم از رنج‌ها و احساس عاطفی و روحی خود بعد از شهادت شوهرش حرف بزند. چه کسی بچه یک یا دو ساله شهیدی را استاد دانشگاه یا پزشک می‌کند؟ متأسفانه این رنج‌های خاموش در ادبیات ما فراموش شده است.
در جبهه‌های جنگ ما فقط گلوله، خمپاره و خاکریز روایت شده و نه‌تنها خانم‌ها جرئت نکردند این حرف‌ها را بزنند، آقایان هم دچار نوعی سرکوب مردسالارانه با عنوان عفاف و اخلاق شدند.
به نظرم ما نباید به تقدیس جنگ بپردازیم. باید نگاهمان را به جنگ عوض کنیم. بعد انسانی جنگ ارزشمند است. پرداختن به مسائل انسانی است که جنگ را زیبا می‌کند؛ وگرنه جنگ، بسیار کریه و زشت است و جز ویرانی، دربه‌دری، نابودی و پلشتی برای بشریت ندارد. ما اگر از این منظر به مقوله جنگ نگاه کنیم، یکی از زیباترین ادبیات‌های دنیا را می‌توانیم خلق کنیم. از کوزه‌ همان برون تراود که در اوست.
فکر نمی‌کنید بخشی از این مسئله، نتیجه نبود دیدگاه‌های متنوع در این زمینه است؟
بله. حرف من هم همین است. همان‌طور که عرض کردم به علت سلطه مردسالارانه بر ادبیات زنان ما، آن‌ها را در همین حد می‌دانیم که مادر، خواهر ، دختر یا همسر شهید باشند. متأسفانه ما هرگز زن را در مقام یک انسان نگاه نکرده‌ایم.
نظرتان درباره آثاری که تا کنون در این حوزه منتشر شده، چیست؟
دفتر ادبیات هنر مقاومت و انتشارات سوره مهر در حوزه ادبیات جنگ پیشگام‌اند. من حتی اگر با این مجموعه هم کار نمی‌کردم. نظرم همین بود. اما فوق‌العاده معترضم. وقتی در مقام یک روشن‌فکر نگاه می‌کنم، می‌بینم راه نرفته بسیار است و وقتی به‌عنوان یک بچه حزب‌اللهی نگاه می‌کنم فکر می‌کنم خیلی جلو هستیم.
ما از دهه 80 به این طرف با تلاش‌های افرادی چون مرتضی سرهنگی و انتشارات سوره مهر، شاهد شکوفایی ژانری هستیم که خیلی به جنس ادبیات نزدیک شده است اما هنوز باید در این زمینه فعالیت کرد.
شما خودتان را بچه حزب‌اللهی می‌دانید یا روشن‌فکر؟
من سعی می‌کنم خودم را در این قالب‌ها قرار ندهم. وقتی در محافل روشن‌فکری هستم، از حزب‌اللهی‌ها دفاع می‌کنم و در محافل حزب‌اللهی، از روشن‌فکرها تعریف می‌کنم.
کمی هم در مورد کتاب «پنهان زیر باران» حرف بزنید؟
پنهان زیر باران، برای من تجربه جدیدی بود. ما به علت سلطه رژیم بعث و سرکوب بسیار سیستماتیک از بخشی از تاریخمان محروم بودیم و آن نفوذ جاسوسان ایرانی در ارتش و حزب بعث عراق بود؛ چیزی که من اولین بار به آن پرداختم. در این زمینه ما گفته‌هایی داریم که از غنی‌ترین ژانرهای خاطره‌نویسی جنگ ایران و عراق است. خاطرات سردار ناصری حاوی دو قسمت است: تا سال 64 که مربوط به جنگ است و قسمت دوم که از سال 64 تا پایان جنگ و دو سال بعد از آن در اردوگاه‌ها است.
در واقع ناصری دوزیستی است. یعنی هم در جبهه در سطح رده‌های بسیار بالای فرماندهی و اطلاعات و ضد اطلاعات کار کرده و هم اسیر شده و طعم تلخ اسارت را چشیده است. اما چیزی که من را شیفته ناصری می‌کند صداقت و صمیمیت اوست.
در حال حاضر کاری هم در دست تألیف دارید؟
یک کاری هست با عنوان «فانسقه خاکی»؛ خاطرات سردار یونس شریفی. ایشان از چهار ماه پس از شروع جنگ ایران و عراق با عراقی‌ها جنگید. در سال 61 یک پایش را از دست ‌داد. خاطرات ایشان اگر منتشر شود، شاید خاطرات آقای ناصری را هم تحت الشعاع قرار دهد.
در این اثر به شکل کرنولوژیک (روزشمار) جنگ، متلاشی شدن زندگی و تبعات عاطفی آن را باز کرده‌ام.
آثاری سراغ دارید که حاوی این ویژگی‌ها باشد؟
بله. به نظرم شب‌های بی‌مهتاب، خاطرات خانم دباغ از بهترین کتاب‌ها در این حوزه است.

برگرفته از سایت سوره مهر